Sąd Najwyższy w dniu 24 września 2025 r. podjął uchwałę w składzie 7 sędziów (sygn. III PZP 1/25), której nadał moc zasady prawnej. Wynika z niej, że jeżeli Sąd Najwyższy, działając w składzie spełniającym wymogi sądu określone w art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, uchyli wyrok zaskarżony skargą nadzwyczajną i przekaże sprawę do ponownego rozpoznania, to postępowanie uznaje się za niezakończone. Oznacza to, że bieg przedawnienia nie rozpoczyna się na nowo od dnia uprawomocnienia się uchylonego wyroku (art. 295 § 2 Kodeksu pracy). Odmiennie jest w przypadku, gdy wyrok wydała Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego z udziałem choćby jednego sędziego powołanego na wniosek nowej Krajowej Rady Sądownictwa, utworzonej na podstawie ustawy z 8 grudnia 2017 r. Taki wyrok uznaje się za nieistniejący, ponieważ został wydany przez sąd niespełniający standardów niezawisłości wynikających z art. 19 ust. 1 TUE, art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Sąd, który otrzymał sprawę do ponownego rozpoznania po takim wyroku, może sam uznać, że orzeczenie Izby Kontroli Nadzwyczajnej było nieważne i że postępowanie w sprawie skargi nadzwyczajnej wciąż trwa. W takim przypadku sąd ten może rozpoznać skargę samodzielnie, kierując się zasadami wynikającymi z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 19 listopada 2019 r. w sprawach połączonych C-585/18, C-624/18 i C-625/18 A.K. i in.
